Historia Domu 2
Treść
W czasie II wojny światowej siostry zostały zmuszone do opuszczenia swojego zakonnego domu. Z miejscową ludnością gromadząc się na strychach bądź w piwnicach modliły się przed Figurą Matki Boskiej, która osłaniała płaszczem Dziecię Jezus prosząc o ocalenie życia i oddalenie niebezpieczeństwa.
W 1939 roku sowieci urządzili w kaplicy sióstr magazyn broni. Zapowiedzieli, że jeżeli siostry nie wyniosą ołtarza , to będzie on spalony. Pragnąc uratować ołtarz oraz paramenty kaplicy siostry przy pomocy dobrych sąsiadów :
p. Stawarskiego, p. Błaszkiewicza, p. Łozińskiego zabezpieczyli go na plebani przed spaleniem.
.jpg)
W trudnym wojennym czasie siostry udzieliły miejscowej ludności pomocy medycznej, grzebały zmarłych, pracowały na polu, zdobywając pożywienie dla siebie i biednych. W 1944 roku siostry zostały zmuszone do ucieczki za San.
Po powrocie udostępniły w swoim domu schronienia tym, którzy stracili swoje domostwa.
Dom Sióstr wypełnił się ludźmi bezdomnymi, starszymi a także matkami z dziećmi. W 1947 roku decyzją Władz Państwowych utworzono w Domu Sióstr Boromeuszek Dom Opieki dla Dorosłych. Siostry troszcząc się o ludzi starszych w Domu nie zrezygnowały z udziału w życiu parafialnym prowadząc katechizację dzieci i młodzieży. Podejmowały również pracę związaną z bielizną kościelną oraz wystrojem świątyni.
W 1961 roku Władze Państwowe postanowiły przekształcić Dom Opieki dla Dorosłych na Dom dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie. Osoby starsze zostały przewiezione do Domów w Pełkiniach, Wysocku, Przemyślu.
W Wielkich Oczach w Domu Sióstr rozpoczęły się prace adaptacyjne na przyjęcie dzieci. Remont domu trwał do 1968 roku.
W 1968 roku Siostry Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza rozpoczęły pracę wśród dzieci niepełnosprawnych intelektualnie. Nadzór nad dziełem przyjęło: ,,Zrzeszenie katolików Caritas z główna siedziba w Warszawie".
Dom dla dzieci niepełnosprawnych zobowiązał siostry Boromeuszki oraz personel świecki do pracy nad ich rozwojem fizycznym i umysłowym . Czyniono wszystko, aby przez różnorodne zajęcia ubogacały swoją osobowość. Siostry razem z troską o prawdziwe dobro dzieci troszczyły się również o coraz lepsze warunki bytowe i mieszkaniowe. Stałe , bieżące remonty miały zapewnić mieszkańcom wygodniejsze życie.
W 1996 roku rozpoczął się remont głównego Domu. Okazało się , ze dach wymaga całkowitej wymiany. Konieczność wykonania tego zadania umożliwiło dodatkową modernizację Domu. Na dłuższym, wysokim strychu powstały pokoje mieszkalne, zainstalowano windę, wymieniono drewniane stropy i schody na bardziej bezpieczne- betonowe. Przeprowadzony remont głównego budynku w znacznym stopniu przyczynił się do poprawy warunki mieszkaniowych
i bytowych mieszkańców.
Obowiązek uzyskania ustawowych standardów Domu Pomocy Społecznej zobowiązał kierownictwo Domu do rozpoczęcia rozbudowy Domu.
Rozbudowa Domu, która rozpoczęła się w 1998 roku miała na celu zwiększenie powierzchni mieszkalnej, rozbudowę części rehabilitacyjnej oraz właściwego ciągu żywieniowego. Umożliwiła zwiększenie liczby mieszkańców. Dom stworzył odpowiednie i właściwe warunki dla 70 osób. Otwarcie nowo wybudowanej części nastąpiło w 2002 roku.
